Jammer dat de gelijknamige demonstratie van Iraniërs en Israëlisch zondag in Den Haag niet kon doorgaan. Om organisatorische redenen, las ik. Hopelijk later wel. Oké, maar alleen al het idee dat dit georganiseerd zou worden vind ik geweldig. Ontroerend.
Ik ben er namelijk sinds kort pas achter – misschien loop ik achter - dat het overgrote deel van de Iraanse bevolking pro-Israël is, maar dat men als de dood is om dit in het openbaar te uiten.
Mobina Rostami, een Iraanse volleybalster (foto) schreef: “Als Iraniër schaam ik me echt voor de aanval van het regime op Israël, maar je moet weten dat de mensen in Iran van Israël houden en de Islamitische Republiek haten.” Inmiddels is ze gearresteerd. Ik bid dat deze heldin niet wordt gemarteld maar vrijkomt.
De streng-islamitische dictators zijn als de dood voor elke vorm van opstand. Blijkbaar hebben ze inmiddels wel in de gaten dat hun gehate regime op z’n laatste benen staat. Heel wat Iraniërs, vooral vrouwen die protesteerden tegen het dragen van die idiote hoofddoek, zijn al achter de tralies verdwenen, gemarteld en gedood. Dit kan niet ongestraft blijven.
Wie het aangrijpende boek Gesluierde jaren (morgen plaats ik een boekbespreking) van Shohreh Feshtali leest, weet genoeg van het Iraanse schrikbewind.
Rabbijn Binyomin Jacobs vertelde onlangs hoe de vele steunbetuigingen die hij en zijn vrouw ontvangen vanuit de Nederlandse gemeenschap hem diep ontroeren. Kaarten, mailtjes, appjes, bloemen. De uitspraak van de Iraanse volleybalster zal hem ongetwijfeld ook ontroeren.
Reactie plaatsen
Reacties