Vlagschaamte

Tot tranen toe bewogen was ik donderdagmiddag bij het bekijken van de livestream van Christenen voor Israël (CVI) van de vredesbijeenkomst, een initiatief van verschillende organisaties, ‘Samen voor Israël’ op de Dam in Amsterdam.

Een aantal duizenden mensen uit binnen- en buitenland van allerlei politieke overtuigingen, religieus en niet-religieus, waaronder een aantal Kamerleden, waren bijeengekomen om Israël een hart onder de riem te steken.

Sommigen droegen de foto van het afgeslachte gezinnetje, zie mijn vorige blog. De toespraken en de muziek maakten diepe indruk.

Ook de vele berichten die kijkers konden achterlaten waren hartverwarmend. Behalve dan: ‘Aub een bom op dit plein’.

En dan die minuut stilte voor alle slachtoffers. Het was muisstil op de Dam. Net als op 4 mei om 8 uur ’s avonds.

Wat een contrast bij de optochten van zondagmiddag. In enkele grote steden vierden aanbidders van Hamas, zwaaiend met Palestijnse vlaggen, hoe hun helden een afgrijselijk bloedbad hadden aangericht.

Onschuldige burgers, van baby’s tot bejaarden doodgeschoten, onthoofd, verkracht, levend verbrand, ontvoerd naar Gaza. Een dode vrouw werd gevonden met haar zojuist geboren kindje nog met de navelstreng aan haar verbonden.

Nou, dát moest blijkbaar gevierd worden.

In de feeststoet liepen ook Marokkanen mee: “Wij zijn toch Marrokkanen en dan zijn we voor de Palestijnen, toch?” Nee, nu geen ME-ers die erop los ramden zoals op de vreedzame anti-coronademonstranten en boeren.

Ik respecteer ieders politieke- of godsdienstige overtuiging. Maar voor zoiets vreselijks feestvieren kan ik geen enkel begrip opbrengen. Ronduit walgelijk! Je geeft dan blijk geen enkele empathie te tonen voor mensen die zo diep getroffen zijn.

De feestvierders realiseerden zich blijkbaar niet dat Hamas helemaal geen vrede wil, maar alleen dood en verderf zaait. Deze terroristische organisatie doet niets voor de Palestijnse zaak, maar breekt deze alleen maar af.

Toen Hamas in 2006 de verkiezingen in Gaza won, trok Israël zich daar terug en werd het voor de inwoners een hel. Sindsdien worden ze overheerst door Hamas en is er van democratie geen enkele sprake meer. Hamas wil de verdelging van Israël en vervolgens de uitroeiing van alle joden en andere niet-moslims over de hele wereld en gebruikt daarvoor de Gazanan als menselijk schild bij iedere aanval vanuit Israël.

Een jaar of twintig geleden werd er in voetbalstadions uit volle borst gezongen: ‘Hamas, Hamas, de joden aan het gas’. Ik schrok me kapot toen ik dat hoorde. Kan dit in Nederland? Ja, helaas wel. Het zou mede de voedingsbodem voor Jodenhaat en antisemitisme versterken.

Dat bleek donderdag maar weer eens pijnlijk na afloop van de vredesbijeenkomst op de Dam. Er was van bloemen een davidsster achtergelaten. Jongeren trapten het bloemstuk uit elkaar en schreeuwden leuzen als ‘Allah akbar’ en ‘kankerjoden’.

Burgemeester Aboutaleb weigerde de Israelische vlag op het stadhuis van Rotterdam te plaatsen. Hij was als burgemeester verantwoordelijk voor de orde en veiligheid, zei hij.

Dus zwichtte hij voor de eventuele gevolgen van bepaalde bevolkingsgroepen. Velen hebben hem dit zeer kwalijk genomen. En terecht.

Zijn collega’s in Den Haag en Utrecht bleken met hetzelfde sop overgoten. Lekker krachtig hoor, wanneer je je als burgemeester door angst laat leiden en je vlagschaamte toont.

Roderick Veelo schreef boven zijn column in De Telegraaf van vandaag: ‘Aboutaleb, Van Zanen en Dijksma zijn moreel failliet’. Gelijk heeft hij.

De Amsterdamse burgemeester Femke Halsema liet wél de Israelische vlag op het stadhuis plaatsen. De volgende dag was hij alweer weg, maar zij maakte in ieder geval een statement. Dat siert haar.

Ik pak mijn Bijbel en lees nog eens de psalmen 83 en 121.

Shabbat Shalom.